Review: HTC One (2013)

Eigenlijk is het verhaal van HTC een harde les voor iedere fabrikant: met alleen goede producten kom je er niet. Het vervelende voor de Taiwanezen is dat toevallig in hun branche een gigant aan het werk is: Samsung. De marketingmachine van dit bedrijf is nietsontziend en maakt het heel lastig om tegen op te boksen. De strijd is een oneerlijke: de budgetten van Samsung reiken tot aan de hemel en weer terug.

Het zure is: aan de producten ligt het – in ieder geval de laatste tijd – niet. Vorig jaar kwam HTC met de One X. Wat ons betreft was de One X dé Androidsmartphone van het jaar, en misschien zelfs wel dé smartphone van 2012. De kwaliteit van het beeldscherm was in ieder geval onovertroffen. Samsung lanceerde even later de Galaxy SIII, met een iets snellere processor en veel meer 'gimmicky' features, maar verder deed het toestel wat ons betreft onder voor de One X. Maar belangrijker: met veel meer marketingbudget. Het resultaat: de HTC One X werd geprezen, maar verkocht veel en veel minder goed dan Samsung's tegenhanger.

Inmiddels is het 2013 en probeert HTC het opnieuw. De X gaat van het naamplaatje, de HTC One moet de ultieme Android-telefoon zijn waar niemand meer omheen kan. De troeven: nieuwe Sense-software, top-of-the-line specificaties, een aparte camera en een gelikt design. Een geslaagde poging?

Behuizing en design

Laten we voorop stellen: de HTC One is werkelijk waar schitterend. We hebben in ons testlab veel telefoons zien komen en gaan, maar niets kan tippen aan wat de One laat zien. De achterzijde en de boven- en onderkant van de voorzijde zijn van een prettig soort aluminium. Dankzij een lichte bolling in de achterzijde ligt het toestel lekker in de hand. De twee aluminiumplaten worden bijeengehouden door een witte, matplastic zijrand. Bovenop ligt een glasplaat, die zeer fijn en gladgepolijst aanvoelt. Achterop vind je nog twee dunne, plastic randen die het aluminium onderbreken, waarschijnlijk voor het doorlaten van een gsm-signaal. Het geheel ziet er zeer gelikt en origineel uit, en dat laatste zie je niet meer vaak. De industriële look heeft wat sfeer en gevoel wel wat weg van een Blackberry Z10, maar toch lijkt deze telefoon daar zeker niet op.

Vreemde keuzes

Toch zijn er ook wat vreemde keuzes gemaakt. Zo ben je aangewezen op een diep in de behuizing liggende aan/uit-knop voor het inschakelen van de telefoon. Die ligt bovendien aan de linkerzijde van de bovenkant. Je telefoon uit de slaaptoestand halen is voor rechtshandigen, die hun telefoon vaak links vasthebben, wat onhandig. Dat probleem zagen we ook bij de Xperia Z, maar die knop zat op een logischere plek: de rechterzijkant. Bovendien is die groter. Wat dat betreft heeft de Galaxy S4 de beste oplossing, met de fysieke, onmisbare knop onder het beeldscherm.

Geluid

Opvallend zijn verder de twee speakers aan de voorzijde, een aan de onder- en een aan de bovenkant. De roosters geven het telefoon een stoer en futuristisch uiterlijk mee. Indrukwekkender nog is het geluid: nog nooit hoorden we zo een volume en frequentiebereik uit een smartphone komen.

Vreemd tenslotte is de plaatsing van de usb-uitgang. Deze zit onderaan en is iets naar rechts geplaatst. Dat kan een probleem geven met accessoires die ervan uitgaan dat de usb-ingang zich in het midden bevindt.

Beeldscherm

De HTC One X was vorig jaar titeldrager van het mooiste beeldscherm. Dit jaar zijn de verschillen iets kleiner. Net als de belangrijkste concurrenten heeft HTC zijn topmodel uitgerust met een full-hd beeldscherm. De pixeldichtheid is daarbij ongekend en met 468ppi zelfs iets hoger dan bij Sony en Samsung, vanwege het iets kleinere beeldformaat. Het resultaat is niet anders dan bij de vorige genoemde: pixels zijn niet te onscheiden en vooral tekst ziet er haarscherp uit. HTC kiest voor lcd, net als Sony, en niet voor het amoled dat Samsung. Dat resulteert in natuurgetrouwe kleuren. Vooral de enorm goede inkijkhoek en goede witbalans valt op. Overigens heeft het een flinke streep voor op Sony's lcd-beeldscherm. Waar die laatste wat last heeft van ondiepe zwartwaarden, is zwart bij het scherm van HTC ook heel aardig zwart. De lichtopbrengst zet een nieuw record, ga je voor afleesbaarheid in de buitenlucht dan is ook HTC's beeldscherm onovertroffen. Kortom: het beeldscherm van de HTC One hoort tot de absolute top en kent momenteel eigenlijk alleen zijn gelijke in dat van de S4. Welke je het mooist vindt is vooral een kwestie van smaak.

Software

Een van de meest opvallende features van de HTC One is de bijgewerkste Sense-skin. Deze heeft in de loop van de jaren een niet zo beste naam opgebouwd. HTC Sense stond bijna synoniem voor 'bloatware': te zwaar, teveel, te traag. Deze keer hebben de Taiwanezen duidelijk hun best gedaan van dit stigma af te komen en dat is wat ons betreft gelukt. Nog niet eerder voelde Android zó soepel, vrijwel nergens is ook maar enige vertraging merkbaar. De skin voelt ver doorgeoptimaliseerd en dat is prettig, want juist Android stond en staat niet altijd bekend om optimalisatie. Daarnaast is de interface netjes afgewerkt. Tot aan het lettertype toe voelt alles als een redelijk samenhangend, modern ogend geheel. Daar kan Samsung nog wat van leren en we twijfelen of we Sense of 'stock' Android 4.2 de voorkeur geven.

Blinkfeed

Blikvanger is de nieuwe thuishaven van Sense: Blinkfeed. In plaats van een verzameling widgets en apps krijg je content op een visuele gepresenteerd uit kanalen die je zelf kiest. Dat kan nieuws en artikelen uit een rss-kanaal zijn, maar ook updates van je Twitter- of Facebook-account en items uit je agenda.

Nadeel: zit je niet op Blinkfeed te wachten – omdat je liever snel toegang tot je apps hebt bijvoorbeeld – dan heb je pech: uitschakelen is niet mogelijk. Wel kun je het naar een zijscherm verplaatsen, zodat het in ieder geval uit zicht is. Natuurlijk kun je altijd een alternatieve launcher downloaden, zoals Nova Launcher.

Naast de skin heeft HTC wat handige apps voogeïnstalleerd. Ook is een 'Kid Mode' mogelijk, handig voor wie zijn telefoon wel eens uitleent aan zijn (jonge) kroost. Een andere aardige toevoeging is de TV-app, een soort combinatie tussen een televisiegids en afstandsbediening. Die laatste is mogelijk omdat HTC de One ook heeft voorzien van een infrarood-beamer.

Prestaties en opslag

HTC heeft zijn telefoon uitgerust met een Snapdragon 600-processor. Deze quadcore-cpu is snel, maar wel 300 MHz lager geklokt dan zijn grote vijand, de Galaxy S4. In de praktijk zul je dat nauwelijks merken. Sterker nog: door de goede optimalisatie van de nieuwe Sense-skin voelde een smartphone nog nooit zo soepel en snel.

Een van de grootste nadelen van het toestel is het ontbreken van een micro-sd-kaartslot. Je zult het moeten doen met de interne opslagruimte van 32 of 64 GB. Wat research leert ons dat de behuizing hiervoor geen ruimte meer liet. In de Chinese versie is deze overigens wel aanwezig, de gsm-antenne in dit model kon kleiner worden uitgevoerd waardoor HTC wel de ruimte kon vinden. De rest van de wereld lijkt pech te hebben.

Accuduur

De nieuwste lichting high-endsmartphones hebben stuk voor stuk moeite zichzelf door de hele dag te slepen. Ergens is dat logisch, gezien de snelle, maar ook energievretende cpu's en full-hd-beeldschermen van deze toestellen. De HTC One vormt hier geen uitzondering op. De accuduur is wat beter dan de Sony Xperia Z, maar ook hier halen we maar net een hele dag. Gebruik je het toestel normaal, dan zul je het een dag volhouden, maar bij wat intensiever gebruik zul je ook bij de HTC op zoek moeten naar een stopcontact. Het is vooralsnog de prijs die je betaalt voor de krachtige componenten.

Camera's

Een van de onderscheidende features zou volgens HTC de camera zijn. De marketingmachine draaide rondom de term 'Ultrapixels': een speciaal soort pixels die groter en daardoor lichtgevoeliger zouden zijn dan normaal, waardoor de telefoon ook in mindere lichtsituaties nog acceptabele foto's zou moeten kunnen maken. In de werkelijkheid is het allemaal wat minder spannend. De sensor is wat grootte betreft vergelijkbaar met andere smartphones, maar omdat HTC maar 4 megapixels op dit oppervlak plaatst, krijgen de afzonderlijke pixels inderdaad meer sensorruimte. Dat resulteert in lichtgevoeligere pixels. In de praktijk hebben foto's inderdaad inderdaad wat minder ruis, maar aan de andere kant kun je het maken van uitsnedes door de lage resolutie wel vergeten. Fijn is in ieder geval het snelle f/2-objectiefje.

Over de camera aan de voorzijde valt bijzonder weinig interessant te melden, wel doet het zijn werk in een relatief hoge resolutie van 2,1 megapixels, wat het equivalent is van full-hd.