Johnny: Kamerleden lappen privacy aan hun laars

Tekst: JohndeWitt

Het jaar was nog lang niet op de helft toen het gebeurde, maar het ontluisterendste tv-moment van 2011 staat inmiddels genoteerd. Het was tijdens een uitzending van PowNews, toen Rutger Castricum een aantal parlementariërs aan de tand voelde over de mogelijke uitlevering van Rop Gonggrijp aan de Verenigde Staten. Reden: zijn betrokkenheid bij WikiLeaks.

Ik had verwacht dat de geachte afgevaardigden zouden reageren met een welgemeend ‘hoera, laten we dat stuk crapuul snel naar Washington sturen, daar weten ze wel raad met hem’, of met een even welgemeend ‘Schande! Rechtsstaat!’. Maar tot mijn verbazing reageerde bijna elk Tweede-Kamerlid vooral met verwondering.

‘Rob wie, zegt u?’

Bijna niemand in het heilige huis der democratie had van hem gehoord, zo bleek uit Castricums rondgang door de wandelgangen. Ik vind dat verbijsterend. Niet omdat Kamerleden geacht worden elke voormalige telefoonkraker te kennen, maar Rop Gonggrijp, dat is toch iemand van een andere categorie. Deze man is er verantwoordelijk voor dat verkiezingen weer met het potlood gehouden worden omdat stemcomputers niet betrouwbaar bleken. Ook dit feit werd trouwens lange tijd door veel Kamerleden ontkend, tot Gonggrijp met zoveel bewijs gekomen was, dat wegkijken niet langer mogelijk bleek. En het rode potlood dus weer terugkeerde in het stemhokje.

Kennelijk is het geheugen van onze Kamerleden zo slecht dat ze twee dozijn maanden later al niet meer weten wie het huis van de democratie, hún huis, óns huis, beschermd heeft.

Rop wie? Gonggrijp, onthoud die naam.

Het is het type desinteresse dat kenmerkend is voor de Nederlandse politiek. In Brussel slaan ze tenminste nog af en toe alarm als burgerrechten weer eens aangetast dreigen te worden, en wordt af en toe zelfs een megaboete uitgedeeld aan firma’s die lak hebben aan monopolies of privacy.

Maar in Nederland maakt het kennelijk weinig uit. Als Google ‘geheel per ongeluk, echt waar’ van onze mailtjes probeert te snoepen als het komt langsrijden met zijn panoramawagentje, hoor je in Den Haag niets. Als Apple ‘sorry foutje, we gaan het herstellen’ de locatiegeschiedenis bewaart van al haar iPhone bezitters (wie heeft dat apparaat nu eigenlijk gekocht? Ze doen verdomme net alsof het nog van hun is), blijft de landelijke politiek doodstil.

Ik begrijp die bedrijven best. En ik geloof ook heus wel dat ze niet geïnteresseerd zijn in welke minnaressen ik de afgelopen achttien maanden zoal bezocht heb. Zij hebben een businessmodel dat moet blijven kloppen, en daarvoor zoeken ijverige medewerkers vroeg of laat de grenzen van het toelaatbare op. Maar het is de heilige taak van de politiek om hier paal en perk aan te stellen. Informatie die wordt vergaard, komt ooit in handen van mensen voor wie ze niet bedoeld is. En ik denk samen met Thomas von der Dunk dat een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog hier best gepast is. Ook toen zorgden overijverige ambtenaren ervoor dat de bezetter informatie over joodse Nederlanders op een presenteerblaadje kreeg.

Ik vind het daarom wél een schande dat bedrijven achter mijn rug om van alles over mij verzamelen, nota bene met producten die ik zelf heb aangeschaft, omdat ze denken dat ze er ooit misschien meer advertenties mee kunnen verkopen. En daarnaast – ook niet onbelangrijk: we hebben het hier dus over bedrijven met respectievelijk de duurste en een na duurste merknaam ter wereld. Het gaat dus om grote jongens, die nog groter willen worden en hun macht nog verder willen laten gelden. Over de rug van burgers die zich in een rechtsstaat wanen.

Maar nu begin ik zomaar boos te worden op de verkeerden. Ik moet niet kwaad zijn op Apple, of Microsoft of Google, of welke multinational dan ook. Ik ben boos op mijn parlementariërs, omdat ze zich beroerd van hun taak kwijten en te vaak lawaai maken over de verkeerde onderwerpen*. Zo

* Diederik Samson daargelaten