Vier mythen over SSD’s ontzenuwd

In tegenstelling tot de traditionele markt voor harde schijven die volledig is uitgekristalliseerd, is de markt voor SSD’s nog een prille, bijna cowboyachtige markt. Harde schijven daarentegen bestaan al tientallen jaren en van de oorspronkelijk fabrikanten zijn er nog maar drie over: Seagate, Western Digital en Toshiba. De gebruikte techniek van deze partijen is genoegzaam bekend en er zijn tal van tools om verloren data terug te halen. Bij SSD’s ligt dat een stuk gecompliceerder. Hoewel er zo’n zes fabrikanten zijn die de benodigde chips produceren (Samsung, Toshiba, Intel, SanDisk, SK Hynix en Micron) zijn er inmiddels meer dan 200 partijen die deze chips combineren en zelf SSD’s produceren. Het resultaat is een markt die nauwelijks transparant te noemen is.

Vakjargon

Bovendien hebben SSD’s zo hun eigen vakjargon. Wat te denken van wear leveling, een techniek die zorgt voor een gelijkmatige slijtage van de geheugenchips en het TRIM-commando, waardoor alle ongebruikte blokken bij voorbaat worden gewist en direct worden vrijgegeven voor het opnieuw schrijven van data. Ook is er sprake van keuzestress. Moet ik kiezen voor SLC (Single Level Cell), MLC (Multi Level Cell), eMLC (Enterprise MLC) of TLC (Triple Level Cell)? Door het ontbreken van aanduidingen op de gebruikte chips of het moeilijk kunnen achterhalen van de gebruikte firmware, kan het terughalen van verloren data soms een nachtmerrie zijn, zelfs voor een doorgewinterde datarecoveryspecialist.

Het gebrek aan standaarden, proprietary tools, nieuwe algoritmes en de toegepaste encryptietechnologie kunnen allemaal roet in het eten gooien. Grotere bestanden worden op een SSD automatisch over meerdere blokken verdeeld en komen dus ook op verschillende geheugenchips terecht. Deze RAID-achtige manier waarop gegevens op een SSD worden bewaard, maakt data recovery niet alleen complex en tijdrovend, maar gemiddeld ook twee keer zo duur. Elk recovery- traject met SSD’s is in feite een researchopdracht.

Mythen

Als afsluiting wil ik graag vier mythen over SSD’s ontzenuwen.

1 SSD’s vertonen minder defecten omdat ze geen bewegende onderdelen bevatten.

Niets is minder waar. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt is een SSD niet betrouwbaarder dan een HDD. SSD’s zijn, gecorrigeerd naar het aantal verkochte eenheden, minimaal net zo onbetrouwbaar als harde schijven. De meest voorkomende oorzaken van dataverlies met Solid State Drives zijn overigens fysieke beschadiging, stroomonderbreking en fluctuaties waardoor schade aan de elektronica en of datacorruptie ontstaat, uitval van de controller chip, schade aan de flash chips en schade aan de connectoren.

2 SSD’s hebben in het algemeen een lagere MTBF (Mean Time Between Failure)

Dat valt niet te bewijzen, omdat SSD’s slechts een beperkt track record hebben van ongeveer zes jaar.

3 SSD’s gaan minder lang mee

SSD’s kunnen vrijwel oneindig worden gelezen, maar hebben een beperkt aantal wis- en schrijfbewerkingen. Als je je SSD dus hoofdzakelijk gebruikt om van te lezen, kan deze extreem lang meegaan. Maar als je heel intensief gegevens schrijft naar de SSD, kan deze ook zeer snel onbruikbaar worden.

4 SSD’s zijn minder geschikt voor serveromgevingen.

In zo’n 12 procent van alle servers worden al SSD’s toegepast. Hybride oplossingen zullen de standaard worden in datacenteromgevingen.

Conclusie

SSD’s zijn niet slechter of beter dan HDD’s. Op de juiste manier gebruikt zijn SSD’s vergelijkbaar met HDD’s. Om SSD’s op de juiste manier in te zetten, daar komt echter nog heel wat bij kijken. Het terughalen van data in het kader van disaster recovery bezorgt systeembeheerders en datarecoveryspecialisten vooralsnog de nodige hoofdbrekens.